A oto historia suczki skopiuje z dogomani:
Obecnie dziewczynka w domku odżyła jest wesoła ogonek w ruchu prawie cały czas tylko na spacerkach jeszcze niepewnie spaceruje i jest nieufna do obcych boi się ich po prostu. Ma kaszel kennelowy i od dzisiaj zaczęliśmy leczenie. Rozi według weta ma około 2-3 lat więc jest młodziutka.Nie wiem co ta suczka musiała przeżyć w swoim dotychczasowym życiu ale na pewno nie było ono kolorowe. Suczka została podrzucona pod bramę schroniska jakiś czas temu musiała rodzić co widać po jej cycochach ale to nic w porównaniu z jej stanem psychicznym.
W schronisku z dnia na dzień gasła coraz bardziej na widok człowieka zastygała w bezruchu unikając wzrokowego kontaktu. Takiego przerażenia w oczach jeszcze nie widziałam. Do tego suczka jest przeraźliwie chuda. Strach i depresja pomału ją zabijały.
Dzisiaj zabrałam ją na DT ze schroniska. Suczka przyprowadzona do biura nie mogła przestać się trząść dygotała coraz bardziej. Bez problemu wskoczyła do auta i dzielnie zniosła podróż. Po wejściu do domu i chwili zastygnięcia w przedpokoju troszkę jeśli można w ogóle tak to nazwać stres się zmniejszył. Chciałam ją wykąpać bo pachnie nie najlepiej ale daruje dzisiaj sobie by jej bardziej nie stresować jakoś w smrodku przeżyje. Teraz suczka spokojnie się położyła obok mnie i śpi.
Suczka ma kaszel i katar w schronisku była leczona ale w związku z zabraniem jej jeszcze w czasie kwarantanny leczenie musimy dokończyć.
Bardzo prosiłabym o wsparcie i pomoc w opłaceniu leczenia i karmy dla suni. Mi niestety się nie przelewa ale po prostu jak ją zobaczyłam nie mogłam pozwolić jej zostać w schronisku ona by tam po prostu odeszła
Ja byłam przyzwyczajona do tymczasów które były u mnie max miesiąc czasu a rekord to 1 dzień;) Oczywiście domki sprawdzane dokładnie podpisane umowy etc. Ale do Rozalka przyzwyczaiłam się bardzo ciągle sprawdzam gdzie leży moja suczka i momentalnie wzrok krąży po pokoju celem zobaczenia gdzie jest Rozi a Rozalka już nie ma 
Wiem że trafiła do wspaniałych ludzi i będzie szczęśliwa, w pierwszy dzień były problemy z jedzonkiem ale to wina stresu poza tym jest super wnioskując po rozmowie telefonicznej ale mimo wszystko jak zawsze żal i smutek na przemian z radością. wiem że w każdej chwili mogę jechać zobaczyć jak sie psiak czuje bo to tylko 15min drogi jednak z drugiej strony wiem że nie mogę bo będzie to dla niej jeszcze większy stres. ale wizyta poadopcyjna umówiona za ok 1,5 miesiąca, tylko pilnować będą musieli bym im jej nie porwała
